Stajnie

Jest to miejsce gdzie przebywają konie należące do oddziału, jednakowoż nie służy ono tylko do tego gdyż w każdej chwili niepokorny członek oddziału, który wyprowadzi swego dowódcę z równowagi w ramach nagrody może skończyć w roli stajennego.

Przybywa z Jadalnia


W stajniach unosił się ciężki zapach nagromadzonego w dużych ilościach obornika. Najwyraźniej dawno nie podjęto żadnej akcji dyscyplinarnej, a osoba odpowiedzialna za stajnie gdzieś zniknęła, zapewne zalana w trupa leżąc w którymś z boksów, jednak nie miał zamiaru tego sprawdzać. Tym razem odnalazł się szybciej niż w przypadku szukania biura Dowódcy, bo przecież stajnie musiały leżeć w pobliżu głównej bramy. Poszukując właściwego dla siebie konia, odkrył kolejne zaniedbania. Wszystkie siodła leżały porozrzucane w magazynie, niektóre z nich pewnie dawno winny odwiedzić kaletnika, albo zostać wymienione na nowe. Po kilku minutach poszukiwań wybrał jedno, które wydawało się najmniej uszkodzone, wpisując się na listę magazynową, zauważył ze niektóre wpisy datowane były jeszcze przed Bitwą o Trost. Wspomnienie bitwy sprawiło, że usiadł pod ścianą wtulając dłoń między swoje dłonie. Zawyłby niczym pies, jednakże nie potrafił. Może faktycznie był niezdolny do służby, a może po prostu było za wcześnie by rozdrapywać tę ranę.
To co zrobił nie napawało go szczególną dumą, jednak przyznał sam przed sobą. „Chciał karać i zostać ukaranym.” Liczył na stryczek, życie bez niej nie miało dla niego większego sensu. Ukoił myśli i uczucia potężnym haustem z butelki, którą trzymał za pazuchą. Wstał i otrzepał się z kurzu, który zdążył osadzić się na śnieżnobiałych spodniach mundurowych. „Wilsonie, nie możesz jeszcze umrzeć. To miejsce zaczyna przypominać Żandarmerię i ktoś musi zrobić z tym porządek.” Myśl ta rozbawiła go na tyle by na jego twarz powrócił cyniczny uśmieszek, a mroki przeszłości zostały zepchnięte gdzieś na skraj świadomości. Odnalazł konia, który jako tako nadawał się do jazdy, nie był to może gatunek hodowany specjalnie na potrzeby zwiadowców, ale na pewno lepsze niż te, które często widywało się na ulicach. Zabiedzone chabety, ciągnące ciężkie powozy, na których przewożono ciężkie towary, należące do niewiele lżejszych ludzi popędzających szkapy batogami.
Musiał przyznać, konie a zwłaszcza kasztanka o prześlicznym imieniu „Płotka” były zadbane i porządnie wykarmione. Gdy spinał popręg zauważył, że Płotka przyodziana była w nowiutkie podkowy. Możliwe, że to był koń samej Sophie, albo któregoś z wyższych rangą oficerów. Opcja odegrania się na oficerach, którzy go zignorowali oraz na Żandarmerii, poprawiła mu humor na tyle by pogładził Płotkę po pysku przez którego środek, symetrycznie przebiegała biała smuga. Z jej chrap dobiegł go jej ciepły oddech, gdy chwilę później próbowała polizać jego rękę. Wilson jednak nie był w aż tak dobrym nastroju by bratać się z koniem i spokojnie usiadł w siodle. Pociągając strzemiennego z butelki spiął konia i wyruszył przed siebie. Gdy kluczył wąskimi uliczkami, część ludzi witała go pochwałami oferując mu posiłek, z kolei część obrzucała go pogardliwymi spojrzeniami, zarezerwowanymi dla ludzi, którzy jak pijawki żyją z ich pieniędzy.
Wilson nie dziwił im się, sam tak postrzegał Stacjonarny i Żandarmerię, które różnią się tylko nazwą. Jednak wiedział w duchu, że po jego powrocie do jednostki „Pożar w burdelu będzie tylko cichą mszą.”

Wyrusza do: Stohess